Σε ορισμένες χώρες, μία από τις πολλές παραλλαγές των παιχνιδιών Solitaire ονομάζεται Patience (Πασιέντζα), και είναι μια εύστοχη ονομασία. Αν αυτό το χόμπι σου διδάσκει κάτι, είναι πώς να μην χάσεις την ψυχραιμία σου καθώς περνάς την τράπουλα ψάχνοντας εκείνο το κόκκινο έξι.
Τα παιχνίδια Solitaire έγιναν δημοφιλή στην Ευρώπη στα τέλη του 18ου αιώνα, και η αύξηση του ενδιαφέροντος για τη χαρτομαντεία εκείνη την εποχή υποδηλώνει ότι μπορεί να προήλθαν ως μια πιο χαλαρή μορφή μαντείας. Επίσης, δεν παίζονταν πάντα από έναν μοναχικό παίκτη: Παρά το όνομα, το Solitaire ξεκίνησε στην πραγματικότητα ως διαγωνισμός μεταξύ δύο παικτών, καθένας από τους οποίους έπαιζε ένα παιχνίδι ενώ οι θεατές —και, προφανώς, οι ίδιοι οι παίκτες— στοιχημάτιζαν στο αποτέλεσμα.
Το παλαιότερο γνωστό βιβλίο παιχνιδιών Solitaire για έναν παίκτη προήλθε από τη Ρωσία το 1826, ακολουθούμενο από εκδόσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία. Οι πρώτες αγγλόφωνες μεταφράσεις αυτών των συλλογών εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1860. Τα παιχνίδια αυτά τελικά μπήκαν στη λαϊκή κουλτούρα της εποχής: Στο “Great Expectations” του Charles Dickens, ο Magwitch παίζει “ένα περίπλοκο είδος patience με ξεχαρβαλωμένες κάρτες του ίδιου του”, και ο σύζυγος της βασίλισσας Βικτώριας, ο Albert, ήταν επίσης αφοσιωμένος παίκτης.
Το 1988, ο Wes Cherry, καλοκαιρινός ασκούμενος στη Microsoft, ανέπτυξε ένα πρωτότυπο του Solitaire ως έναν τρόπο για τους χρήστες —που τότε δεν ήταν ακόμη εξοικειωμένοι με το «point and click»— να μάθουν πώς να χρησιμοποιούν το ποντίκι. Το παιχνίδι εμφανίστηκε σε επιτραπέζιους υπολογιστές το 1990, ως μέρος των Windows 3.0.
Σήμερα, είναι κοινή πεποίθηση ότι το να παίζεις Solitaire —είτε διαδικτυακά είτε με φυσική τράπουλα— όχι μόνο κρατά το μυαλό πνευματικά οξυμένο, αλλά έχει και το πλεονέκτημα να είναι χαλαρωτικό. Είναι δύσκολο να ανησυχείς για τη λίστα με τις εκκρεμότητές σου όταν προσπαθείς να βρεις πού είναι εκείνος ο κόκκινος ρήγας.
«Σταματάει τον τροχό στο μυαλό μου για λίγο», είπε η Jenni Levy, γιατρός από το Allentown της Πενσυλβάνια.
Ξέρω ότι όταν έχω περάσει μια αγχωτική μέρα, το ρυθμικό πάτημα του δακτύλου μου στο παιχνίδι Solitaire του smartphone μου ηρεμεί την ψυχή μου. Και όταν όλες οι κάρτες έχουν μετακινηθεί στις στοίβες τους στην κορυφή, η δόση ντοπαμίνης είναι ανεπανάληπτη.
Παίζοντας οποιαδήποτε από τις εκδόσεις του Solitaire μου δίνει το ίδιο συναίσθημα, αλλά είμαι πιστή στο βασικό παιχνίδι. Βέβαια, έχω περιστασιακές περιπέτειες με το Spider Solitaire και το Free Cell, αλλά πάντα επιστρέφω στην κλασική εκδοχή. Ίσως επειδή έμαθα να παίζω το βασικό παιχνίδι από τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδί —με πραγματικές κάρτες, όχι διαδικτυακά— και αυτή η εκδοχή μου θυμίζει όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Ή ίσως επειδή νιώθω σαν μια ταρολόγος μάγισσα καθώς απλώνω τις κάρτες στις στήλες τους.
Δεν κερδίζω πάντα, που είναι μέρος της ζωής, ακόμη κι αν δεν μου αρέσει. Αλλά υπάρχει πάντα χώρος για βελτίωση, οπότε ρώτησα μερικούς άλλους λάτρεις του Solitaire για τις καλύτερες συμβουλές τους για το πώς να αυξήσω τις πιθανότητές μου να κερδίσω.
Αν σας ενδιαφέρει να παίξετε Πασιέντζα απευθείας στο διαδίκτυο, υπάρχει online παιχνίδι εδώ στο directvortex.gr, όπου μπορείτε να παιξετε δωρεαν.
Πρώτα, όμως, μια σύντομη ματιά στα μέρη του ταμπλό του Solitaire. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα ότι είχαν καν ονόματα μέχρι που έγραψα αυτό το άρθρο. Ζεις και μαθαίνεις.
Tableau: Η κύρια περιοχή παιχνιδιού του ταμπλό, όπου οι στήλες των καρτών δημιουργούνται και μετακινούνται.
Foundation: Οι τέσσερις στοίβες στις οποίες πρέπει να δημιουργηθεί ολόκληρο το χρώμα ή η ακολουθία. Αυτές ξεκινούν με τους άσους.
Stockpile: Η τράπουλα με τις ανάποδες κάρτες από τις οποίες οι παίκτες τραβούν και προσθέτουν είτε στο tableau είτε στο foundation.
Οι απόψεις για την καλύτερη πρώτη κίνηση είναι διχασμένες.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ξεκινήσεις ένα παιχνίδι Solitaire: Οι παίκτες μπορούν είτε να γυρίσουν αμέσως την πάνω κάρτα από το stockpile, είτε να ξεκινήσουν βάζοντας οποιονδήποτε ανοιχτό άσο ή δύο στη στοίβα foundation.
Όσοι είναι πιστοί στη μέθοδο “πρώτα το stockpile” πιστεύουν ότι ακόμα και μία επιπλέον ορατή κάρτα παρέχει την ευκαιρία να μετακινηθούν οι υπόλοιπες κάρτες.
Ο Neal Taparia, ιδρυτής του Solitaired.com, προτιμά πρώτα το stockpile. «Συχνά θέλεις να προγραμματίζεις εκ των προτέρων και να σκέφτεσαι πού βρίσκονται οι κάρτες», είπε. «Έτσι αφαιρώ την πρώτη κάρτα από το stockpile. Μπορεί να είναι μια σημαντική κάρτα που θέλω να παίξω στο παιχνίδι.»
Εγώ, πάλι, είμαι τύπος “άσοι και δυάρια πρώτα”. Γιατί να μην μαζεύεις πόντους όσο μπορείς; Το μόνο μειονέκτημα της μεθόδου μου είναι ότι μπορεί να χρειαστώ αργότερα εκείνα τα δυάρια, αλλά είμαι διατεθειμένη να ρισκάρω.
Δώσε προτεραιότητα στο να ξεσκεπάσεις κάρτες.
Μετακίνησε στήλες ώστε να μπορείς να γυρίσεις την επόμενη ανάποδη κάρτα από κάτω τους. Αν πρέπει να διαλέξεις μεταξύ παρόμοιων στηλών καρτών, διάλεξε εκείνη που έχει μεγαλύτερη στοίβα πίσω της. Αυτή είναι η ευκαιρία σου να «σκάψεις» βαθύτερα και να βρεις τις κάρτες που χρειάζεσαι.
Και μην φοβάσαι να μεταφέρεις τμήματα μιας στοίβας σε άλλη. Δεν είναι απάτη, αρκεί να μην σε βλέπει κανείς. Το να πάρεις μερικές κάρτες από μια στήλη για να ολοκληρώσεις μια άλλη μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στο παιχνίδι σου.
Πρόσεχε τους ρήγες.
Οι άδειες στήλες είναι μάστιγα για τους παίκτες Solitaire. Μετακίνησε τις κάρτες σου στο tableau και συνέχισε να τραβάς από το stockpile μέχρι να εμφανιστεί ένας ρήγας.
Μοίραζε μία κάρτα τη φορά από το stockpile, όχι τρεις.
Υπάρχουν παίκτες που τους αρέσει να βάζουν προκλήσεις στον εαυτό τους, και αυτό είναι εντάξει, αλλά εγώ παίζω για να κερδίσω. Ο δρόμος προς την απογοήτευση είναι στρωμένος με παίκτες που μοιράζουν τρεις κάρτες τη φορά — ειδικά όταν εκείνο το έξι που χρειάζεσαι περνάει μπροστά σου.
Ο κ. Taparia σημείωσε ότι το να γυρίζεις τρεις κάρτες τη φορά καθιστά το παιχνίδι πιο δύσκολο στον ιστότοπό του. Από τα 2.898.974 παιχνίδια “turn one” που παίχτηκαν στο Solitaired.com, το 33% κερδήθηκαν. Από την άλλη, από τα 1.429.916 παιχνίδια “turn three” που παίχτηκαν, μόλις το 11,1% κερδήθηκαν.
Κάνε όσες διελεύσεις από την τράπουλα χρειάζεσαι.
Μου είχαν μάθει ότι το να περνάς πάνω από το stockpile περισσότερες από μία φορές ήταν απάτη, αλλά τώρα περνάω όσες φορές θέλω — για τον ίδιο λόγο που επιτρέπω στον εαυτό μου να τρώει πατατάκια για βραδινό: Είμαι ενήλικη. Είναι το παιχνίδι μου και θα το παίξω όπως θέλω.
Και φυσικά, μέτρα τις κάρτες.
Το μέτρημα καρτών μπορεί να θεωρείται κακή πρακτική σε άλλα παιχνίδια, αλλά στο Solitaire είναι απόλυτα αποδεκτό.
«Αν ένας άσος είναι ορατός στην τράπουλα, μέτρα πόσες κάρτες πρέπει να ξεφορτωθείς για να εμφανιστεί», είπε ο Dan Katz από το North Attleboro της Μασαχουσέτης. «Αυτό μπορεί να σημαίνει να μην παίξεις μια κάρτα που κανονικά θα έπαιζες.»
Μην βιάζεσαι.
Η νίκη (μερικές φορές) ανήκει σε εκείνους που αφιερώνουν χρόνο για να σχεδιάσουν μερικές κινήσεις μπροστά και να αξιολογήσουν ολόκληρο το tableau. Το να εστιάζεις μόνο στο να φτιάξεις το foundation θα σε κολλήσει. Μην με ρωτήσεις πώς το ξέρω.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό με το κουμπί “Αναίρεση”.
Όλοι κάνουμε λάθη. Ίσως έβαλα εκείνη την κάρτα του stockpile σε μια στήλη όταν θα ήταν πιο χρήσιμη σε άλλη. Χάρη στα θαύματα της τεχνολογίας, μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη ποτέ.
«Αν βάλεις μια κάρτα του stockpile στο foundation», είπε ο κ. Taparia, «ίσως θελήσεις να την επιστρέψεις στο tableau, ώστε να μπορέσεις να τοποθετήσεις μια άλλη κάρτα από πάνω της, αποκαλύπτοντας μια ανάποδη.»
Προσπάθησε να κρατάς τα χρώματα μαζί.
Δεν είμαι αρκετά πειθαρχημένη για να το κάνω αυτό — ρίχνω κάρτες στο foundation με κάθε ευκαιρία — αλλά κάποιοι προσπαθούν να στοιβάζουν τις στήλες τους με κάρτες του ίδιου χρώματος.
Για τον Jason Briant από το Watchung, Νιου Τζέρσεϊ, αυτό σημαίνει ότι στοιβάζει μόνο μπαστούνια και κούπες ή σπαθιά και καρό σε μια στήλη. «Περιστασιακά, δύο συμπληρωματικές στήλες καθαρίζονται εντελώς, με τρόπο που δεν συμβαίνει όταν όλα τα χρώματα είναι ανακατεμένα», είπε.
Ακολουθήστε το goalpost.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
