Πηλαδάκης: «Η ΑΕΛ ήταν η τρέλα μου»

Πέρασαν δέκα χρόνια. Σαν σήμερα, στο περιβόητο Πανθεσσαλικό του Βόλου. ΑΕΛ – Παναθηναϊκός 2-1. Ο Κώστας Πηλαδάκης στη Unique συνέντευξή του μοιράζεται θύμησες και καταγράφει τη δική του άποψη για το τότε και το σήμερα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μη σας φανεί παράξενο που το κείμενο της συνέντευξης του Κώστα Πηλαδάκη ξεκινάει χωρίς ερώτηση. Δεν έχει γίνει κάποιο λάθος στο στήσιμο της σελίδας, δεν αφαιρέθηκε η πρώτη μας ερώτηση. Το κείμενο ξεκινάει με τα λόγια του πολύ απλά γιατί αυτό συνέβη στην αρχή της συζήτησής μας.

Κάτσαμε απέναντί του στο γραφείο του στη Γλυφάδα και εκείνος ξεκίνησε να μιλάει για την ΑΕΛ χωρίς καν να ακούσει κάποια ερώτηση. Αυτόματα, πηγαία, με έναν τρόπο που μας ξάφνιασε και σίγουρα άφησε κάποια πράγματα εκτός, αφού δεν είχε καν πατηθεί το κουμπί της μαγνητοφώνησης κι εκείνος είχε ήδη ξεκινήσει να μιλάει.

Προσέξτε, ο Πηλαδάκης δεν ξεκίνησε να λέει για τον δικό του ρόλο, για το Κύπελλο, για τις επιτυχίες, τις νίκες, τους παίκτες, τον Δώνη, την Ευρώπη, το γήπεδο. Η πρώτη αναφορά ανήκει αποκλειστικά στην ομάδα, στην ΑΕΛ, στη σημασία που έχει για την πόλη της Λάρισας. Ο Πηλαδάκης ξεκίνησε μόνος του να μιλάει για την ΑΕΛ με τον τρόπο που ο καθένας μιλάει για κάτι που ανήκει στο παρελθόν και ταυτόχρονα είναι πολύ αγαπημένο. Το αγαπημένο μας μέρος για διακοπές, η αγαπημένη μας ταινία, ο αγαπημένος μας ηθοποιός, ένας αγαπημένος μας άνθρωπος. Ξεκινάμε πάντα με το καλύτερο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, σχεδόν βιαστικά, γιατί θέλουμε οι συνομιλητές μας να συμπαθήσουν αμέσως αυτό για το οποίο μιλάμε, να καταλάβουν γιατί έχουμε δίκιο που το εκτιμάμε, το θαυμάζουμε, το αγαπάμε.

Ναι, εννοείται πως το υπόλοιπο κομμάτι της συνέντευξης του Κώστα Πηλαδάκη περιέχει πολύ “εγώ”. Έτσι συμβαίνει όταν δίνεις τον λόγο σε κάποιον και του ζητάς να σου διηγηθεί το πέρασμα του απ’το ποδόσφαιρο, τις μεγάλες επιτυχίες και τις κακές στιγμές. Αλλά αυτή η πηγαία εισαγωγή, η άμεση αναφορά στο αντικείμενο και στα προτερήματα που το κάνουν ξεχωριστό, μάλλον τον “πρόδωσε”. Παρά τα άσχημα που διηγείται, παρά την ξεκάθαρη άρνηση προθέσεων για νέα εμπλοκή στο ποδόσφαιρο, είναι εμφανές πως ο Πηλαδάκης την αγάπησε με τρέλα την ΑΕΛ. Μια τρέλα με πάθος και με κόστος.

Ίσως γιατί τελικά τα καλά μένουν όταν ο χρόνος καμουφλάρει τα άσχημα, ίσως γιατί τελικά η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο δεν έχει μόνο βρώμικες στροφές, αλλά και καθαρές ευθείες. Ίσως γιατί όντως πιστεύει πως αυτή η ομάδα είναι ξεχωριστή, ίσως γιατί του αρέσει η θύμηση του νεανικού εαυτού του και της παρέας γύρω του να ηγούνται μιας ποδοσφαιρικής ομάδας.

Πριν από δέκα χρόνια, σαν σήμερα, η ΑΕΛ πήγαινε στο Βόλο για να το διασκεδάσει και επέστρεψε στη Λάρισα με το Κύπελλο στα χέρια, σε μια βραδιά που κανείς στην πόλη δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει. Με αφορμή την επέτειο, ο Πηλαδάκης επιστρέφει στα ποδοσφαιρικά χρόνια της ζωής του, εξιστορεί πώς βρέθηκε στο ποδόσφαιρο, περιγράφει το όραμα που θέλησε να υπηρετήσει, εξηγεί πως βρέθηκε έξω απ’ αυτό. Μοιράζεται άγνωστες ιστορίες από τον βυθό του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν διστάζει να μιλήσει σχεδόν για όλους τους “μεγάλους” παράγοντες της Λίγκας και περιγράφει μεγάλο μέρος της περιπέτειας του “AEL FC Arena”.

“Όταν η ΑΕΛ παίζει είναι γιορτή για την πόλη της Λάρισας, και αυτό το καταλαβαίνεις  όταν βρεθείς στην πόλη, ειδικά μετά τον αγώνα. Όταν κερδίζει η ΑΕΛ ανεβαίνουν οι πωλήσεις σε μπαράκια, εστιατόρια, κλαμπς κατά 40%. Όταν χάνει, όλοι κλείνονται μέσα στα σπίτια τους. Η Λάρισα είναι μια πόλη που έχει μεγάλο ενθουσιασμό για την ομάδα της. Είτε πάνε στο γήπεδο, είτε όχι! Και αυτό φαίνεται διότι η διάθεση των φιλάθλων διαμορφώνεται ανάλογα με το αποτέλεσμα του αγώνα”.

-Πώς αποφάσισες να πάρεις τη Λάρισα;

“Ήμουν στον Ηλυσιακό που μόλις είχε ανέβει η ομάδα παίζοντας μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννινα στον Πύργο. Εμείς είχαμε 800-900 φιλάθλους και ο ΠΑΣ 5.500! Κερδίσαμε και την επόμενη μέρα με βράβευσε στην πλατεία του Ζωγράφου ο δήμαρχος. Πήρα το λόγο και είπα «Κύριοι σας ευχαριστώ πολύ, αλλά αποχωρώ». Όλοι νόμιζαν ότι έκανα πλάκα και γελούσαν, αλλά είχε κλείσει ο κύκλος μου και ο λόγος ήταν προσωπικός. Στις αρχές μας έταζαν μια βοήθεια στην ομάδα στον προϋπολογισμό της προκειμένου να κάνουμε κάποια ωραία πράγματα και αυτό δεν έγινε ποτέ. Οπότε, μετά από 2-3 χρόνια που δεν ήρθε η βοήθεια, αποφάσισα να αποχωρήσω.

 -Πώς είχες μπλέξει στο ποδόσφαιρο;

“Είχαμε ξεκινήσει  μια ομάδα ανθρώπων. Εγώ, ο Κώστας Κωστάντος, ο Νίκος Λυράκης, ο Γιώργος Δώνης, ο Μάκης Αγγελίνας και ο Γεωργίτσας. Όλοι μαζί από τον Ηλυσιακό. Ο καθένας είχε έναν τομέα με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Τη χρονιά εκείνη είχαμε παίξει με τον Ηλυσιακό ένα παιχνίδι στη Λάρισα, αλλά ενώ είχαμε παίξει πάρα πολύ καλά, είχαμε χάσει. Μπροστά σε 10.000 θεατές, μιλάμε για ματς Γ’ Εθνικής! Τότε λοιπόν, ενώ έχω αποχωρήσει από τον Ηλυσιακό, ήρθε ένας φίλος και μου είπε ότι ο Νίκος ο Σωτηρούλης  θέλει να αποχωρήσει και επιθυμεί να τη δώσει σε εσένα την ομάδα, που είχε ανέβει μαζί με τον Ηλυσιακό την ίδια χρονιά! Υπήρχαν όμως και άλλες προτάσεις για την ΑΕΛ από γνωστούς επιχειρηματίες, οι οποίες αποδείχθηκαν εκ των υστέρων ότι ήταν λίγο εκβιαστικές προς τον κ. Σωτηρούλη. Κι έτσι, προτιμήθηκα εγώ…

Η δική μου προσέγγιση ήταν διαφορετική. Η συνάντηση με τον Σωτηρούλη κράτησε μια ώρα στο γραφείο μου, ήρθε με μια συνεργάτιδά του, του είπα μάλιστα ότι θα πάρει και ένα μπόνους αν η ομάδα ανέβαινε στην τότε Α’ Εθνική.  Δώσαμε τα χέρια και έτσι έγινε αυτή η υγιής και γρήγορη μετάβαση.  Είχα προφανώς τη διάθεση και την όρεξη σκεπτόμενος το εξής: ότι αν κάναμε τόσα πράγματα στην ομάδα του Ηλυσιακού, πόσα μπορούσαμε να κάνουμε στη Λάρισα; Τον Ηλυσιακό τον παρακολουθώ και τον εκτιμώ, αλλά δεν σου δίνει τη δυνατότητα να εξαργυρώσεις συναισθηματικά πράγματα κατά κύριο λόγο. Διότι η οικονομική εξαργύρωση στο ποδόσφαιρο είναι άλλο θέμα… Η Λάρισα μου το προσέφερε και έτσι πήρα την απόφαση να ξαναεμπλακώ στο ποδόσφαιρο και να πάω στην ΑΕΛ”.

-Ξεκινάτε, λοιπόν από την Β’ Εθνική…

“Ξεκινάμε στη Β’ Εθνική, κάνουμε ένα ωραίο ρόστερ. Θυμάμαι ότι ο προπονητής είχε προτείνει παίκτες και από την Ηλυσιακό, αλλά θεώρησα ανήθικο να πάω να τους πάρω εγώ. Οπότε, πήραμε μόνο αυτούς που είχαμε φέρει εμείς στον Ηλυσιακό, κανέναν απ’ αυτούς που είχαμε βρει. Μάλιστα είχαμε και μια διαφωνία με τον τωρινό πρόεδρο του ΠΑΣ, τον κ. Χριστοβασίλη, διότι την ομάδα τη χάρισα μαζί με τα οφειλόμενα του Δήμου προς τον Ηλυσιακό. Θέλαμε τότε έναν παίκτη τον Κάμπα και δεν μας τον πούλησαν, ενώ θα μπορούσαμε να τον είχαμε πάρει δωρεάν πριν από 15 μέρες μόνοι μας…”

-Υπήρχε βρωμιά τότε στη Β’ Εθνική;

“Πρόεδρος της ΕΠΟ ο Βασίλης Γκαγκάτσης τότε. Δεν έχω αποδείξεις ότι βρώμαγε η Β’ Εθνική. Βεβαίως δεν μπαίνεις σ’ αυτή τη διαδικασία όταν η ομάδα σου πηγαίνει καλά και εμείς πηγαίναμε καλά. Επίσης, παρότι μπορεί να υπήρχαν τέτοια θέματα, δεν έφταναν στα αφτιά μου γιατί ξέρουν τις αρχές μου. Ελπίζω να μην έχει γίνει τίποτα. Κάποιος μου είχε είπε ότι είχαμε βοηθηθεί. Και του λέω ‘μη λες τέτοια γιατί θυμώνω, μη μου λες τέτοια πράγματα γιατί δεν στο ζήτησα και ποτέ’. Τώρα, αν ήθελαν οι αρχές να ανέβει η ΑΕΛ λόγω κόσμου και λόγω του ότι η Λάρισα θεωρούνταν ένα προϊόν με αξία γιατί είχε κόσμο, ή διότι η Νova θέλει ομάδες με κόσμο, δεν το γνωρίζω και δεν το έμαθα και ποτέ και δεν θέλω να το μάθω γιατί θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ”.

Η συνέχεια της συνέντευξης ΕΔΩ